در افسانه هاى جنوب ایران، از ابرماهى بزرگ و زیبایى سخن آمده که در ژرفاى آب ها مى زیسته و بومیان بـه آن داماهى ( به معنای ماهی برکت بخش ) مى گفته اند. او روزى رسان ساحل نشینان و نجات دهنده ماهى گیران گرفتار موج ها بوده و به یارى عشاق نیز مى شتافته است. در قصه ها آمده که روزى گردابى عظیم و توفانى هولناک دریاى جنوب را در برگرفت و هر لحظه بیم آن مى رفت که مردمان در آب هاى سرگرد آن غرق شوند. داماهى که در بطنش آرمان شهرى بارور از شادى و نشاط بود؛ خود را فدا کرد تا موج ها فرو بنشینند و برکت به زندگى مردم بازگردد

روز بعد پیکر داماهى را بر روى ساحل یافتند در حالى که تا سال ها دهانش دروازه امن ورودى بندر بود و خورشـید از چشمى به آسمان بر مى آمد و در چشمى دیگر به غروب مى نشست.